Wanneer je verwachtingen hoog zijn kan je diep vallen…….. Wanneer je dit een paar keer overkomt leer je er wel van, zou je denken toch? Zoals de ezel en de steen…..

Het is onze manier van leven, denken, voelen dat maakt dat we hier telkens weer tegen aan lopen en gekwetst worden. Immers, voor ons is het heel normaal om te geven, te verbinden, in te leven in een ander, dan verwachten we dat ook terug. Het is ook onze kracht, wat deze eigenschap zoveel mooie glans geeft. Maar wanneer je niet hoog gevoelig bent en deze eigenschappen niet bezit kan je er ook niet aan voldoen. Dan kan je ook niet weten wat de verwachtingen van de ander zijn omdat je die niet aanvoelt, ziet en herkent.

Verwachtingen, 1 van de struggles van hoog sensitieve personen. We weten het, maar het overkomt ons telkens weer. Juist de hoge mate van gevoeligheid zorgt er ook nog eens voor dat we ons hierdoor erg diep gekwetst kunnen voelen. We begrijpen het gewoon weg niet waarom we niet terug krijgen wat we zelf geven.

Naarmate ik mijn hoog gevoeligheid meer en meer omarm, begrijp en koester, begin ik dit te herkennen en te accepteren, me er tegen beschermen lukt me alleen –nog- niet.

Lange tijd heb ik met een muurtje om me heen geleefd als zelf bescherming. Ik kende de term hoog sensitiviteit niet. Leefde naar de norm om me heen, stopte alles weg achter dat muurtje. Toen liep ik niet tegen de teleurstellingen van uitgebleven verwachtingen aan omdat ik die simpelweg niet had. Mijn muur is er niet meer, ik leef vol vanuit mijn hoog sensitiviteit omdat ik alleen dan ben wie ik écht ben. Daarmee is ook mijn bescherming weg. En zijn die verwachtingen er wél. En nu die verwachtingen niet waar gemaakt worden, heb ik al een paar keer flink het deksel op mijn neus gekregen. En dat doet zeer. Niet aan mijn neus, maar van binnen. Ik ben op zoek naar een vorm van bescherming die me behoed voor deze pijn. De eerste stap heb ik gezet door te erkennen dat het er is, niet naar de ander te wijzen, het is “bijkomende schade” van het leven vanuit mijn gevoeligheid. Ik leer ervan, het vormt me, het schaad me. Ik krabbel keer op keer sterker op dan dat ik neer ging. Het leert me ook veel over de ander. Ik baseer de keuzes in mijn leven op basis van de deksels op mijn neus. Ik blijf mezelf, ik geef, ik verbind en leef me in een ander in omdat ik ben wie ik ben. En als ik dat niet terug krijg omdat een ander dat niet kan vind ik dat misschien nog wel het meest verdrietige voor die ander,  omdat die dat niet kan……